Beste Zweigvriendinnen en –vrienden,

In juni berichtte ik u over mijn indrukwekkende bezoek aan de Kanaaleilanden. Voor mij was er een verband tussen de vredelievende instelling van Stefan Zweig en de wonderlijke mengeling op de eilanden tussen een historie van geweld en hun kleurrijke bloemenuitstraling.

De eilanden blijven hardnekkig in mijn hoofd zitten. Vooral de getijdenkusten die telkens lijken te tonen dat de eb en vloed bewegingen zich al vele eeuwen op dezelfde wijze voltrekken. Het schouwspel uit oertijden herhaalt zich tot op de dag van vandaag.

OER GETIJDEN

Diep verscholen weet ik dat

ik het schouwspel eerder zag;

een herinnering, niet uit dit leven,

maar een dat eeuwen eerder lag.

Uit wijkend water rijzen donkere tanden

die zich verdichten tot gitzwarte wanden

met vlijmscherpe kartelranden.

Mystieke schoonheid in de glinstering van

zilver zeewaterlicht.

De half-droog gevallen bodem

bergt rijk leven:

mosselen wachten op het weerkerend water,

waaruit zij eten zeven,

wormen spuiten kratertjes

uit het natte zand,

het zeewier kleedt de klippen

in zwarte, glibberige jassen

en onder de waterspiegel van een

tijdelijk meertje

wuiven elegant zee-eigen grassen.

Straks dekt weer de zee

zijn onderwereld toe

en reinigt het van mensensporen.

Zorgzaam voedt hij alle leven

en herhaalt zich,

ritmisch, keer op keer,

onophoudelijk,

telkens weer.

Guernsey,

Juni 2018

Dirk Jansen